Sevgi
Şu zamana kadar “sevgi” kavramını o kadar yanlış anlamışım ki kendimden nefret etmeme sebep oldu.
İlişkilerde “biz” ve “ben” kavramını ayırmak gerekiyormuş. Benim ilişki bakış açım hep “ben” odaklı olmuş. Karşımdaki kişini bana verdiği duyguları sevdiğim için hep bencil davrandım. Biriyle sevgili olma, çıkma veyahut arkadaş olacağım zaman karşımdakinin bana verdiği şeyleri sevmişim, karşımdakine ne verdiğimi hiç düşünmemişim. O yüzden hep yalnız olduğumu düşünüyorum.
Yalnızlık bana iyi geliyor bir bakımdan. Sürekli kendi ilgilenmek istediğim şeylerle ilgileniyorum. Dışarı çıktığım zaman tek bile olsam iyi vakit geçirebiliyorum. Düşüyorum, kendimle konuşuyorum, hayal kuruyorum. Biriyle olduğum zaman da genelde kendim hakkında şeyleri konuşmayı seviyorum. Çok yakın hissettiğim insanlarda bu olmuyor. Bunu acilen düzeltmeliyim